Net als de Waalkade scoorde het Stationsplein hoog bij de wedstrijd van “lelijkste plekken van Nijmegen”. Dus werd het verbouwd. Fijn! Slechter kan het niet worden! Toch?
Laatst ging ik na lange tijd weer eens met de trein. Ik had een project in Amsterdam en de rechtstreekse intercity leek mij wel relaxed. ’s Avonds arriveerde ik moe en gaar op Nijmegen-Centraal. Het was koud en het regende. Gelukkig had mijn lief al gekookt en kwam hij mij lekker met de auto van het station halen. Superman!
Met zijn auto al in zicht stak ik half-rennend de signaalgele busbaan over. Voorzichtig uiteraard, ik hoefde geen kus van de bus. Het stortregende inmiddels, dus ik zette de eindsprint in naar de warmverlichte auto van manlief. Alvast vrolijk naar hem zwaaiend, tussen de druppels door rennend over het ronde natuurstenen plein. Met mooi weer kun je hier lekker zitten met een ijsje, dacht ik nog.
En toen… Gevloek, fietsbellen, ik tolde om mijn as… Ik werd door een peloton fietsers onder de voet gereden! Waar kwamen die nou ineens vandaan? Dit is toch een plein? Wat bleek… dat natuurstenen plein was een fietspad. En niet zomaar een fietspad. Nee, het eindtraject voor het station. Het finale deel waar fietsers de eindsprint inzetten richting stalling om vervolgens hun trein te halen. Jemig! Hadden ze daar dan niet even rode verharding kunnen neerleggen? In Nijmegen zijn fietspaden toch ROOD, dat is zelfs bij Raadsbesluit vastgesteld! Sinds wanneer vermommen we snelfietsroutes als plein voor voetgangers?
Later deed ik mijn beklag bij vriendin/buuf Karin. Karin knikte verontwaardigt. “Schrijf dáár maar eens een column over. Die situatie is inderdaad compleet idioot!” Karin, bij deze!
Column Weekkrant De Brug Nijmegen, 13 mei 2015